پلیمر ها همواره در معرض تخریب و افت خواص توسط واکنش با اکسیژن در دمای فرایند و در زمان طولانی کاربری شده که باعث تغییر رنگ، کاهش استحکام و ایجاد ترک های سطحی می شود. این امر در پلی اولفین هایی همچون پلی پروپیلن و پلی اتیلن مشهود تر است طوری که واکنش با اکسیژن می تواند باعث شکست زنجیر های پلیمر و یا ژلینگی شود که هر دو بر خواص محصول نهایی تاثیر منفی می گذارد. همچنین مقاومت در برابر تخریب حین فرایند و در زمان کاربری رمز موفقیت یک محصول پلاستیکی است.  به همین جهت آنتی اکسیدان یکی از افزودنی های کلیدی در ساخت محصولات پلاستیکی است. آنتی اکسیدان های مورد استفاده در پلی اولفین ها عمدتا به دو دسته نوع اول که از بین برنده رادیکال های آزاد بوده و از ترکیبات فنولیک تشکیل می شود و نوع دوم که تجذیه کننده ترکیبات هیدروپروکسید هستند تشکیل شده است. یکی از عوامل تشدید کننده سرعت اکسیداسیون، نزدیکی پلیمر با فلزات (طی فرایند و کاربری های همجوار با قطعات فلزی) می باشد. این امر نیاز به استفاده از آنتی اکسیدان ها را دوچندان می کند.

آنتی اکسیدان ها مقاومت در برابر امواج فرابنفش را نیز بالا می برند. این مساله خصوصا درمورد پلاستیک هایی که در معرض نور خورشید می باشند بسیار مهم است. همچنین این محصول حاوی پایدار کننده حرارتی برای جلوگیری از تخریب پلیمر حین فرایند و در زمان کاربری می باشد.

از جمله مزایای استفاده از آنتی اکسیدان ها: حفظ خواص مکانیکی، افزایش مقاومت در برابر ضربه، حفظ کشیدگی، حفظ استحکام کششی،افزایش طول عمر اجزای پلیمری، حفظ درخشش و شفافیت، محافظت از زرد شدگی و تغییر رنگ، جلوگیری از ترک خوردگی سطح، جلوگیری از ایجاد بو، همچنین این محصول حاوی پایدار کننده حرارتی برای جلوگیری از تخریب پلیمر حین فرایند و در زمان کاربری می باشد.